Het is tijd voor Mariette Monday; eerlijke verhalen met Mariette’s gedachten, overpeinzingen en passie voor herkenbare situaties in de maatschappij van nu. In dit artikel praat Mariette over kwetsbaarheid en de slinkse manieren die zij – en velen met haar- hebben ontwikkeld om zichzelf niet kwetsbaar te hoeven voelen. Kwetsbaar durven zijn is een kunst die we allemaal kunnen leren. Een kunst die het leven haar kleur en diepte (terug) geeft.

Een nieuwe dag! 

Meestal is het eerste gevoel waarmee ik wakker word: ‘Yes! een nieuwe dag!’ Vroeger was dit -letterlijk- het eerste wat ik zei als ik mijn bed uit sprong. Mijn vriend draaide zich dan nogmaals slaperig om en keek me verdwaasd, met zanderige ogen aan. Inmiddels heb ik afgeleerd om hardop te roepen hoe prachtig de nieuwe dag is -het wordt niet altijd gewaardeerd door de non-morning-people’, maar die levenslust is nog even sterk aanwezig. Het is een vuurtje dat altijd brandt. Soms fel, soms zachtjes. Het maakt dat ik vol zit met dromen en ideeën die ik uit wil werken. Ik ga dan helemaal op in het moment. Maar zodra ik een stapje achteruit zet, even diep adem haal en mijzelf de vraag stel ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig?’ dan kan me een intens gevoel van kwetsbaarheid bekruipen.

Waar ik het ene moment volledig in mijn element ben, ondergedompeld in het hier-en-nu, doemt plots het leven aan me op als een dun koord over een diepe blauwe leegte.

De kwetsbaarheid van het niet-weten

‘Wat ben ik eigenlijk aan het doen?’ Vraag ik me dan af. Daar waar ik eerst slechts kansen en mogelijkheden waarnam, zie ik nu hoe complex de realiteit eigenlijk is. Hoe kwetsbaar. Hoe we als mensen balanceren op een dun koord, niet wetende waarom we hier zijn en waar we naartoe gaan. De kwetsbaarheid van het niet-weten maakt dat we een werkelijkheid scheppen, een overtuigingssysteem, die ons voldoende zekerheden, richting, zin en betekenis bieden om te navigeren door het leven. Ik heb hier in ieder geval een handje van. Zodra ik het ‘even niet weet’, bestrijd ik mijn gevoel van kwetsbaarheid met een prachtig verhaal of een inspirerend betoog over het hoe en waarom van mijn handelen. De werkelijkheid: ik snap er eigenlijk ook geen fuck van. 

Als je niet met zekerheid kunt zeggen of iets ‘waar’ is, maar je ervaart het wel zo, doet het antwoord er dan toe?

Wat is écht en wat een illusie?

We creëren verhalen om ons minder kwetsbaar te voelen ten aanzien van het leven. We scheppen orde in chaos, geven zin aan zinloosheid. Of dat wat we geloven waarheid is of een illusie, is mijns inziens irrelevant. Voor mij is de functie van een ‘overtuiging’ belangrijker dan het antwoord op de vraag of het al dan niet een illusie is. Ik denk namelijk dat we altijd in een zelf gecreëerde illusie leven. Onze overtuigingen kleuren de bril van onze realiteit. Het bepaald onze perceptie. Dat wat we geloven is voor ons waar op dat moment. Ons leven verandert continu, onze overtuigingen veranderen met ons mee en daarmee ons wereldbeeld. We mogen onze illusies ontmantelen wanneer ze ons niet meer dienen. Of wanneer we de kracht, wens of noodzaak voelen om naakt, kwetsbaar en open de realiteit tot ons te nemen.

Als we onze ogen dicht doen zijn we wakker, als we onze ogen open doen dromen we.

Geen zekerheden

Dus als onze verhalen slechts tijdelijk zekerheid bieden… wat geeft ons dan wel houvast? ‘I hate to break it to you, maar een fijne relatie, mooie baan en leuk huis bieden geen echte veiligheid. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Er hoeft maar iets mis te gaan en dat wat je met zorgvuldigheid hebt opgebouwd gaat stuk. Dat wat je vandaag gelukkig maakt kan morgen je bron van ongeluk zijn. Ik besteed veel tijd aan het najagen en realiseren van mijn verlangens en dromen. Ik ben handig geworden in het “verzekeren van mijn geluk” of het op orde brengen van “een stevige basis” wetende dat het vervullen van mijn verlangens, en het proeven van dit geluk of comfort een tijdelijk genoegen is. Want vrijwel direct wordt mijn vervulde verlangen vervangen door een (nieuw) onvervuld verlangen. Of de door mij opgebouwde ‘zekerheden’ worden me ontnomen, om ruimte te maken voor iets nieuws. 

Als mens hebben we een onstilbare honger naar meer, voor we het weten zijn we gegrepen door een nieuwe stroop-jacht naar geluk.

Dus hoe dan wel?

Ik merk dat hetgeen mij wel blijvende zekerheid biedt, mijn vermogen is om met die veranderlijkheid van het leven om te gaan. Als ik contact maak met ‘dat wat altijd is’, mijn bewustzijn, dan wordt ik overspoeld met een gevoel van rust en liefde. Dit maakt dat ik de kwetsbaarheid van het leven meer kan waarderen. Ons onvermogen om in te grijpen in de koers die het leven neemt, is even ingrijpend als ons vermogen tot het waarnemen van onze machteloosheid inclusief onze pogingen die levenskoers te beïnvloeden. 

Onze tijdelijkheid, machteloosheid en kwetsbaarheid kunnen we aanschouwen met iets dat wel tijdloos en krachtig is, iets dat de macht heeft om in te grijpen. Tot op bepaalde hoogte.

De schoonheid zit hem in de begrenzing

Het goede nieuws? De schoonheid van het leven ervaren we door die begrenzende krachten. Iets dat altijd aanwezig is neem je -net als een prettige geur in een ruimte- na verloop van tijd niet meer waar. Het leven biedt ons steeds iets anders aan: een ‘wit doek’ waarop we mogen schilderen binnen de kaders van onze mogelijkheden, ‘een spiegel’ waarin we onszelf leren zien, ’een arena’ waar we onze kracht leren kennen, ‘een tuin’ waar we de vruchten van het leven mogen proeven. 

De tijdelijkheid van het leven en haar veranderlijke aard maakt dat we het leven kunnen waarnemen. Binnen die waargenomen ruimte kunnen we kiezen of ervaren wat het voor ons betekent om mens te zijn.

---

Op 19 januari 2020 start de Coaching opleiding van De Upstarter waar Mariette een methode aanbiedt waarmee je jezelf of anderen door een verander of groei proces heen begeleid. Je krijgt meer inzicht in de fases van een ontwikkelproces en concrete tools en vaardigheden om met een continu veranderende wereld om te gaan. 

Inmiddels zit de opleiding al bijna vol, dus wil je kans maken op de laatste paar plekken? Mail Mariette: mariette@deupstarter.nl , ze stuurt je dan de brochure met meer informatie toe zodat je kunt kijken of dit iets voor jou is!

Als ondernemer wil je het liefst dat jijzelf, jouw bedrijf en je klanten perfect op een lijn staan. In de praktijk is dat meestal een utopie, maar alleen al het streven daarnaar zorgt voor mooie resultaten. Een klassieke manier van denken bij het opzetten en runnen van een onderneming gaat meestal als volgt: Je start een onderneming, je laat het groeien, neemt personeel aan en probeert nog groter te worden. Hier is op zich niks mis mee, maar bestaat er een andere manier die wellicht beter bij jou past? Het (Engelstalig) boek Company of One van auteur en ondernemer Paul Jarvis, geeft doeltreffende inzichten over je hoe als ondernemer kan groeien zonder groot worden.

Have a purpose. Accepting reality and be adaptable.

Paul Jarvis, 2019.

Passion+resiliency=business

Het mooie van dit boek is dat Paul heel transparant is over de mogelijkheden die er in zijn ogen als ondernemer bestaan. Wat ik fijn vond, was dat hij niet van de daken schreeuwde dat iedereen een bedrijfje moest beginnen en dat iedereen evenveel kans van slagen heeft. Er zit een goede balans tussen nuchterheid en dromerigheid die ikzelf heel fijn vind.

De reden waarom Paul niet iedereen aanraad om een business te starten, is omdat veel mensen vanuit hun passie iets willen beginnen. Passie is een enorme kracht dat als brandstof gebruikt kan worden om een bedrijf van de grond te krijgen. Maar passie alleen is niet genoeg. Ik heb zelf een enorme passie voor gitaarspelen, maar ik weet dat ik daar niet m’n brood mee zou kunnen verdienen, omdat ik simpelweg niet goed genoeg ben. Paul noemt veerkracht een ander belangrijk element om als eenmansleger succesvol te zijn.

In business, resilience is more essential than following all kinds of courses to increase your knowledge. Your drive and ideas, did not came because you studied for it.

Paul Jarvis, 2019

“Veerkrachtigheid zorgt ervoor dat je makkelijker meebeweegt met de dynamiek van je bedrijf en wensen van je klant.” De gebruikelijke grote corporaties hebben de neiging om een stugge houding aan te nemen ten opzichte van verandering. Dat is niet geheel onbegrijpelijk, omdat zo’n organisatie meestal uit vele lagen bestaat en beslissingen niet snel genomen kunnen worden. Als klein bedrijf kan je veel sneller schakelen en inspelen op veranderingen op de wispelturige markt.

Less is more

Paul is geen tegenstander van groei of het hebben van (veel) personeel. Dit boek gaat meer om bewustwording over de keuzes die je maakt als ondernemer. “Wat we vaak zien is dat ondernemers zich focussen op hetgeen dat ze niet hebben. Ze steken daar heel veel energie in, waardoor ze soms vergeten wat ze al hebben.

Grow checklist:

• Is growth truly beneficial to your business?
• How could you solve business problems without just adding more?
• Do you really need funding or venture capital for your idea, or are you simply thinking too big to start?

Paul Jarvis, 2019

Een veel voorkomend fenomeen is dat bedrijven nieuwe klanten belonen met kortingen en cadeaus. De klanten die jaren trouw hun dienst afnemen bij die organisatie worden enigszins voor lief genomen. Het gevolg is dat klanten zich niet gewaardeerd voelen en weglopen. Zorg ervoor dat je waardering toont voor wat je hebt en investeer daarin, in plaats van investeren in wat je niet hebt. Jouw klantenbestand zal wellicht minder snel groeien, maar de waarde die je uit je bestaande klanten haalt zal hoger zijn en voor meer continuïteit zorgen.”

Alone but together

De titel Company of One hoeft gelukkig niet letterlijk te worden genomen. Je hoeft geen meester te zijn in alle facetten als kleine of zelfstandige ondernemer. Zorg ervoor dat je een goed team (bij voorkeur freelancers) om je heen verzamel. De vraag die je jezelf moet stellen is; waar ben ik goed in en welke skills wil ik ontwikkelen? Focus je dan alleen op die specifieke punten. De rest besteed je uit aan andere die beter zijn dan jij op dat gebied. Mocht je business het enorm goed doet en is uitbreiding de enige optie om te groeien, doe het dan vooral! Blijf tot die tijd een kleine grote speler is het bedrijfsleven.

De zomer komt tot een eind en Moeder Natuur laat de eerste glimpjes van haar herfstcollectie zien. De bomen laten hun bladeren los en de losgelaten bladeren vormen zich tot compost voor nieuwe scheuten. Het oude dient zich als voedingsbodem voor het nieuwe. De een ervaart deze overgang als het eind van een mooie periode, de ander als het begin van iets nieuws. Wisselingen van seizoenen zijn perfecte ijkmomenten om stil te staan bij hetgeen wat je doet en/of anders zou willen doen. Hét moment om jezelf de vraag te stellen; ben ik de wijze die doet wat hij kan of ben ik de dwaas die doet wat hij niet laten kan?

De Dwaas

In mijn leven heb ik vaak genoeg de dwaas uitgehangen en nog steeds betrap ik mezelf regelmatig op ‘briljante’ keuzes. In 2018 kreeg ik een openbaring waardoor ik besloot het roer om te gooien. Die openbaring had jammer genoeg niet de schoonheid die je vaak terugvindt in Bijbelse verhalen. Het was eerder een kettingbotsing met enorm veel blikschade. Een leugen van mij was het startschot van een domino-effect van gebeurtenissen die ik niet had kunnen voorzien. Wat begon met het breken van een vrouwenhart, leidde uiteindelijk tot verlies van mijn baan.

Het leek alsof de zon abrupt stopte met schijnen en ik mij in een heftige herfstbui bevond.

De Wijze 

Ik heb twee wekenlang de behoefte gehad om mezelf op te sluiten in huis. Mijn gave om in alles iets positief te vinden was ik kwijt en het zag er niet naar uit dat ik die gave ooit weer terug zou krijgen. Gelukkig sprak mijn zus de simpele, maar wijze woorden uit; “Geen gekke dingen doen nu”. Haar woorden kwamen binnen als het evangelie en doken op wanneer mijn gedachtes afdwaalden naar destructieve gedachtes of acties. Omdat ik gestript was van alles wat ik liefhad, moest ik mezelf in de spiegel aankijken en afvragen; blijf je de dwaas of word je eindelijk wijs?

Het voelde altijd zo comfortabel om de dwaas te zijn. It was the devil I knew, maar het bracht me uiteindelijk niet wat ik nodig had op langere termijn.

Ik besloot antwoord te geven op hetgeen wat ik nodig had, in plaats van wat ik wilde. Het bleek de beste beslissing ooit te zijn geweest. Ik stopte met tegen mezelf zeggen; “die baan komt wanneer het komt”. En waar ik voorheen koos om altijd met één been in veilig vaarwater te blijven wat werk betreft, ging ik nu obsessief op zoek naar copywriter vacatures. Ik wilde geen jobs meer die geen toegevoegde waarde hadden voor wat ik wilde bereiken. Dat betekende wel dat ik financiële offers moest maken, maar alles moest wijken voor het groter doel. Ook besloot ik voortaan pijnlijk eerlijk te zijn naar vrouwen. Iets wat mij tot op de dag van vandaag nog steeds een ongemakkelijk gevoel geeft en waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Ik hoop dat het ooit net zo comfortabel zal voelen als het zijn van een dwaas…

De grote leugen over eerlijkheid

Er wordt vaak gezegd; “Eerlijkheid duurt het langst” en “Zolang je eerlijk bent komt alles goed”. Wat er niet wordt verteld is dat het soms lelijk en pijnlijk kan zijn. Zo lelijk dat je soms dacht; “ik mis de oude ik”. Ik ben na 15 keer ‘nee’ gestopt met tellen hoe vaak ik afgewezen ben voor een sollicitatie. Meestal kreeg ik niet eens een reactie en soms voelde dat fijner omdat je als mens maar zo vaak een directe afwijzing kan hebben. Een ding wat niet gelogen is over eerlijkheid, is dat het je brengt waar je moet zijn. Ik ben via een onorthodoxe weg, die ik van tevoren nooit had kunnen uitstippelen, exact gekomen waar ik wilde zijn. Het lijkt erop dat ik de ongemakkelijke transitie aan het maken ben van een dwaas naar een wijs man.

Het is tijd voor Mariette Monday; eerlijke verhalen met Mariette’s gedachten, overpeinzingen en passie voor herkenbare situaties in de maatschappij van nu. In dit artikel stelt Mariette de vraag wat er zou gebeuren als je alle conventies even loslaat? En hoe deze vraag de brandstof is geweest achter de missie van De Upstarter. Een missie die ze tot nu toe niet altijd heeft durven uitspreken. 

Pionier in de liefde

Bij ons aan de lunchtafel is het nooit stil. We hebben het voor de grap al eens gehad over een ‘lunch podcast’ met De Upstarter. Gewoon om andere mensen mee te laten genieten van alle topics die hier over tafel rollen. Vorige week spraken we over Anaïs Nin. Een biseksuele vrouw die een dubbelleven leidde. Ze trouwde met twee mannen en onderhield een twintigjarig huwelijk met hen beiden, zonder dat zij dit van elkaar wisten. Pas op Anaïs’ begrafenis ontmoeten de mannen elkaar. Anaïs is geboren in 1903 in Parijs en verhuisde in 1939 naar New York. Ze was als vrouw haar tijd ver vooruit: ze liet zich niet wegzetten in de rol van betamelijke of lieflijk aangepaste vrouw. Ze ging haar eigen gang, als kunstenares maar vooral in de liefde. 

Wie zou je zijn als…. 

Nu ambieer ik niet zozeer een dubbelleven waarbij ik een relatie onderhoud met twee verschillende mannen, maar het verhaal van Anaïs triggert iets in me. Ze herinnert me aan het feit dat we als mens zoveel verschillende gezichten hebben en dat je slechts bepaalde kanten van jezelf uitdiept. Sommige gezichten – met name die iets minder geliefd zijn in onze cultuur, tijdsgeest of sociale kringen-  blijven soms onaangeroerd of gaan verloren. Hoe zou jouw leven eruit zien als je alle bestaande conventies en overtuigingen waaraan jij tot nu toe je identiteit hebt ontleent laat vallen? Wie zou je dan willen zijn? En nog belangrijker: wie mocht je van jezelf niet zijn?

Dat wat ik eigenlijk niet durfde te zeggen

We spelen allemaal rollen die worden gewaardeerd door onszelf, door onze omgeving, door de tijd waarin we worden geboren en de cultuur waarin we opgroeien. We onderdrukken sommige rollen of aspecten van onszelf omdat ze geen plek hebben in onze werk of liefdesrelaties. Kanten die we zien als ‘gek’, ‘zwak’ of ‘slecht’. Zo heb ik bijvoorbeeld lang gedacht dat ik maar beter niet kon vertellen wat mijn ‘echte missie’ achter De Upstarter is. Namelijk meer liefde brengen in ons privé en werkleven. Ik geloof dat we veel liefdevoller mogen omgaan met onszelf, elkaar en de planeet. Lange tijd heb ik gezegd dat het belangrijk is om ‘werk te maken van je passie’. Nu durf ik steeds vaker het woord ‘liefde’ in mijn mond te nemen. Ik was bang om als wollig of zweverig beschouwd te worden. Nu zeg ik steeds vaker dat het belangrijk is om werk te maken van liefde en heb ik zelfs mijn tweede bedrijf dat eind dit jaar wordt gelanceerd zo genoemd: ‘Make Love Work’. 

Als je twee sporen mocht lopen

Het gesprek aan de lunchtafel over Anaïs, werd hoe langer het vorderde, hoe interessanter. We spraken over de kritiek op haar levensstijl en het lef dat ze heeft gehad om ondanks alle weerstand haar eigen pad te lopen. We stelden ons voor hoe onze levens eruit zouden zien als we twee sporen tegelijkertijd konden volgen. En dat is ook de vraag die ik jou zou willen stellen. Als je een dubbelleven mocht leiden. Welke identiteit zou je dan kiezen? Welke stem zou je laten horen. Wat zou je hardop zeggen wat je nu niet durft? Welk statement zou je maken? En hoe zou je deze rol -in het klein- kunnen implementeren in je huidige leven?

Met Alumni stories laten we het verhaal zien achter onze Upstarter Alumni. We vertellen hoe hun werkdag eruit ziet, waar ze nu staan, en wat ze concreet aan hun opleiding bij ons hebben gehad. Deze week gaan we in gesprek met Alex Cheuk, die na zijn stage bij duurzaam modebedrijf Cortazu als freelancer verder ging. Hij noemt zichzelf een full service marketing agency, in een one man show. Dit is wat Alex ons vertelt als we hem het hemd van het lijf vragen.

In mei 2018 deed je mee met het Content Creation programma. Waar sta je nu?
Ik doe op freelance basis verschillende klussen op het gebied van marketing en Content Creation. Ik vind het tof om de grote lijnen voor een project uit te denken en ik werk graag samen. Video’s maak ik met een klasgenoot uit het Content Creation programma, en voor design klussen huur ik vaak iemand in die beter werk in minder tijd kan leveren. Zo heb ik meer ruimte om te doen wat ik echt leuk vind, zoals fotografie en copy.

Wat ik minder leuk vind of waar anderen beter in zijn, besteed ik uit.

Vind je het wel eens spannend of je genoeg klussen krijgt?
Nee, daar heb ik me nooit zo druk om gemaakt. De jaren voor het Content Creation programma werkte ik fulltime in de horeca, waar nu een groot deel van mijn klanten vandaan komt. Mijn opgebouwde netwerk heb ik bij deze nieuwe uitdaging als Content Creator dus voor me laten werken. In de eerste maanden was het natuurlijk ook zoeken, en moest ik voor mijzelf de juiste weg vinden. Het hielp dat mijn stagebedrijf Cortazu, een duurzaam kledingmerk, me meteen voor anderhalve dag aannam om de strategie en grote lijnen voor hen uit te zetten. De nieuwe stagiair kleurt dit dan verder in.

Als ik mijn werk goed doe, dan gaan mensen daar vanzelf over praten. Positieve gedachten
(en keihard werken) zorgen ervoor dat werk mijn kant op komt. Dat noem je de Law of
Attraction.

Wat is je leukste klus so far?
Mijn eerste opdracht was mijn leukste opdracht. Dit was bij The Green Rose, een natuurwijnbar in Arhnem met ambachtelijk en lokaal eten. Een vriend van me heeft dit concept opgezet. Ik besloot mijn baan bij de horeca op te zeggen om zijn marketing te doen. Er stond nog niks: ik deed vanaf het allereerste begin de branding, de strategie, de content, en de events. Voor mij was het natuurlijk ook nieuw, en het was spannend om zo in het diepe te springen, maar ik heb er zó veel van geleerd.

Freelancen is sowieso echt een sprong die je moet wagen, maar ik zou het zo opnieuw
doen. Ik doe elke dag werk dat ik leuk vind!

Wat heb je tot nu toe geleerd?

Ik heb tijdens die eerste klus geleerd dat ik echt goed moet plannen. ‘Just Wing it’ was mijn werkethos, maar improviseren ging voor grote klussen niet meer op. Ik had structuur en een plan nodig. Google Calendar is nu mijn bijbel, daar plan ik al mijn afspraken en to do’s in. Daarbij maak ik dagelijks gebruik van Toggl, een app die bijhoudt hoeveel tijd ik aan een project besteed. Door de app kan ik zien dat ik bepaalde werkzaamheden nu veel sneller kan. Het is leuk om je eigen progressie te zien.

Ik heb altijd gewerkt met een project prijs. Hierdoor creëerde ik in het begin voor mezelf de tijd om nieuwe dingen uit te proberen zodat ik mijn beste werk kon laten zien. Later, nu ik effectiever werk hanteer ik diezelfde projectprijs en verdien ik dus verhoudingsgewijs meer.

Hoe ontwikkel jij jezelf?
Aan het ontwikkelen van mijn eigen expertise heb ik veel tijd besteed! Op Google vond ik artikelen, en op Youtube filmpjes over bepaalde topics. Daarbij volg in een forum genaamd Blackhatworld, waar je veel tips kan vinden over Social Media Marketing en SEO. Als ik vragen over een bepaalde strategie heb dan kijk ik eerst daar of er een thread is dat ik kan volgen. Verder ben ik een actieve bezoeker van de site Medium.com, waar veel goede blogs op staan.

Wat heeft het Content Creation programma jou gebracht?
De Creative Confidence lessen vond ik het tofst. Tijdens de eerste dagen opende dat echt mijn ogen, en kreeg ik meer vertrouwen in mijzelf. Mijn creativiteit leefde op. Ik heb een opleiding tot artdirector afgerond, maar door de horeca verslapte mijn creatieve kant. De Creative Confidence lessen waren daarom een fijne wake-up call! Daarnaast heb ik van de Branding Bootcamp lessen veel geleerd. En -als ik zo terugkijk- vind ik het heel leuk dat wij pitch de Pitch voor creatief bureau Buutvrij 4 life hadden gewonnen. We hadden een film voor hun opdrachtgever Auping gemaakt en ik presenteerde onze campagne. We waren de laatste groep, dus alle mensen in de zaal zaten een beetje vol. Ik besloot daarom om iedereen vijf minuutjes naar buiten te sturen. Daarmee creëerde ik ruimte voor onze ideeën: volgens Reuben van Buutvrij een supersterke binnenkomer!

De goede band die tijdens het programma met mijn klasgenoten is ontstaan is er nog steeds; we zien elkaar elke drie maanden voor een drankje. Daar rollen soms leuke opdrachten uit: laatst kreeg ik een toffe copy klus via een oud-klasgenoot. We zijn allemaal onze eigen weg gegaan, maar als we kunnen helpen we elkaar graag.

Voor de basis van dit inspirerende verhaal moeten we meer dan 2000 kilometer richting Oost-Europa reizen en een klim maken van ongeveer 2000 meter. Edvina Erebara, founder van theebedrijf Lemon Poppy, besloot 20 jaar geleden naar Nederland te verhuizen, zodat zij hier kon studeren om daarna weer terug te keren naar Albanië. Er kan veilig geconcludeerd worden, dat het leven andere plannen met haar had. Toch reist zij regelmatig terug naar haar land van herkomst, omdat daar een bloem (die zijn wortels schiet op 2000 meter hoogte) groeit waarmee zij een speciale band heeft. De Çaj Mali (spreek je uit als ’ts-jai mali’ en betekent mountain tea).

The art of simplicity

Als kind van artistieke ouders is Edvina op jonge leeftijd in aanraking gekomen met schoonheid. Ze kwam niks tekort als kind, maar als zij het vergelijkt met de weelde waar haar dochter in opgroeit dan is het contrast gigantisch.

Ik heb een hele vrolijke jeugd gehad met veel natuur om me heen. Ik had één pop om mee te spelen en dat was prima, want we speelden veel in de natuur. Er reden twee bussen en een taxi in de stad en af en toe zag je een vrachtwagen voorbij rijden. Dat waren de omstandigheden waarin ik opgroeide.

“Mijn opvoeding en omgeving hebben me geleerd om de kracht van simpliciteit in te zien. Iets hoeft niet bombastisch te zijn om tot de verbeelding te spreken.” Diezelfde filosofie is terug te vinden in haar mountain tea. De Çaj Mali bloem groeit in de bergen tussen de rotsen en heeft geen rijke voedingsbodem nodig om tot wasdom te komen. Er is duidelijk een parallel te vinden tussen Edvina en haar product: vanuit eenvoud is er iets moois ontstaan.

Van post-it naar realisatie

Edvina voelde de drang om een eigen onderneming te starten, maar wist nog niet zo goed in wat. Ze schreef een aantal ideeën op (onder andere Lemon Poppy), maar raakte die post-it kwijt. “Ik heb eerst de corporatie-route bewandeld. Alles wat je als young professional zou willen had ik: een laptop, auto van de zaak, telefoon en een riant salaris. Toch miste ik iets op een gegeven moment. Ik miste de liefde in m’n werk, om mensen blij te maken en op een fijne manier met mensen te werken. Als risk manager heb ik mooie stappen kunnen maken bij grote bedrijven, maar de ambitie om daar écht carrière in te maken ontbrak.

Ik had alles wat je maar kon wensen, maar niks wat ik echt wilde.

Dat stemmetje om mijn eigen bedrijf te starter werd steeds luider en ik besloot weer een aantal ideeën op te schrijven. Gek genoeg vond ik niet lang daarna mijn oude post-it terug. Hetgeen wat ik toen had opgeschreven, kwam exact overheen met mijn huidige ideeën. Alsof het universum mij een teken wilde geven. Lemon Poppy stond het dichts bij mijn hart en toen wist ik exact wat ik wilde doen.

Onderbuikgevoel

“Ik had geen idee hoe je een onderneming moest opzetten en welke valkuilen ik kon verwachten, maar ik was gedreven en enthousiast. Al mijn spaargeld en energie heb ik gestopt in het oprichten van Lemon Poppy. Er was geen weg terug nu. In de beginfase heb ik veel ‘afgekeken’ en notities gemaakt van hoe andere soortgelijke bedrijven te werk gingen. Gek genoeg kreeg ik ook hulp van bedrijven die eigenlijk concurrenten van me waren. Alles leek op z’n plek te vallen en dat sterkte mij in het gevoel dat ik iets deed wat voor mij was weggelegd.

Ondanks dat jij jouw gevoel weleens in de steek laat, zal je gevoel jouw nooit in de steek laten.

Tijdens deze beginfase heb ik een belangrijke les geleerd om altijd naar m’n gevoel te luisteren. Dit is tevens ook mijn grootste fuck-up geweest. Bij de bouw van onze website hebben we een Amerikaans platform gebruikt met een prachtig design, alleen bestond er geen iDEAL betaaloptie. Het kostte een rib uit m’n lijf, maar het zag er allemaal super gelikt uit. Ik zei tegen de bouwers dat ik betwijfelde of er in Nederland makkelijk met creditcard betaald werd, maar zij overtuigde mij ervan dat het allemaal wel zou loslopen. Mijn artistieke opvoeding kwam toen om de hoek kijken en onder andere daardoor, maakte ik de schoonheid van een website belangrijker dan praktische functie. Het gevolg was dat veel klanten afhaakte op het moment dat zij moesten betalen omdat er geen iDEAL optie was. Hierdoor hebben we een omleiding moeten bouwen zodat klanten op een andere pagina alsnog met iDEAL kunnen betalen.

Zo heb ik gaandeweg vaker gemerkt dat ik op m’n eigen gevoel moet vertrouwen. Ook al ben ik geen expert op het gebied van webdesign, productontwerp of wat dan ook, weet ik wel heel goed wat ik wil. Ik hou de regie nu volledig in eigen hand en zorg dat ik nauw betrokken ben bij elk proces van het bedrijf. Er zit zoveel potentie in Lemon Poppy en we hebben een aantal mooie ontwikkelingen voor de boeg staan. Ik wil volledig verantwoordelijk zijn voor de fuck-ups en successen die we gaan beleven.

Het is tijd voor Mariette Monday; eerlijke verhalen met Mariette’s gedachten, overpeinzingen en passie voor herkenbare situaties in de maatschappij van nu. In dit artikel gaat Mariette met de billen bloot en beschrijft ze de echte reden achter haar bedrijf De Upstarter.

Ik denk dat de echte reden dat ik met mijn bedrijf ben begonnen mijn gevoel van eenzaamheid is geweest.

Ik paste niet in het conventionele plaatje. Zeker niet in het gereformeerde dorp waar ik vandaan kwam. Dus ging ik op zoek naar waar pas ik dan wel, hoe kan ik een leven opbouwen waarin ik vrij ben om mijzelf te zijn en op mijn manier mijn leven in te richten?

Dicht bij mijzelf blijven én keihard meespelen

Ik wil dicht mijzelf blijven én keihard meespelen in deze maatschappij.

Met De Upstarter en mijn nieuwe platform Make Love Work (to be announced) wil ik een beweging in gang zetten van meer dan een miljoen mensen die op een nieuwe manier hun werk en leven inrichten.

Waarbij wij niet ten dienste staan van ons werk, maar werk ons dient. Ons als persoon, ons als maatschappij en onze planeet. Geld is daarbij niet het doel maar het resultaat van het leveren van waarde- en betekenisvol werk. 

Gewoon blijven staan

Ondernemerschap was het eerste antwoord dat ik vond. Ik was gefascineerd door hoe ondernemers hun eigen kansen creëren en zo een leven en werkstijl faciliteren waarmee zij een verschil maken. In mijn familie werken de meeste ooms en tantes in het onderwijs of de zorg. Zo heb ik ook zeven jaar in het onderwijs gewerkt als filosofie docent.

Het was voor mij dus even zoeken naar voorbeelden toen ik het roer omgooide.

Want hoe wordt je een succesvol ondernemer als je start vanuit scratch? Ik vroeg het mijn oom Bert, de enige ondernemer in mijn familie. Hij gaf me drie woorden: ‘gewoon blijven staan’. Die woorden ben ik nooit vergeten.

Ik heb veel tegenslagen gehad, ben bijna failliet gegaan, maar elke keer als ik dacht ‘Ik ben gek, dit gaat nooit lukken’ ben ik toch blijven staan. En wat bleek: na elke tegenslag ben ik sterker terug gekomen.

Mijn Fuck-up

De grootste fout die ik heb gemaakt is dat ik geloofde dat als ik iets moois de wereld in zend ik ook alleen mooie dingen zal aantrekken. Zo werkt het niet helaas, haha. Bouwen aan je dromen en aan de dingen die je liefhebt doet pijn. Je gaat hoe dan ook shit tegenkomen. Maar die pijn leven is de moeite waard. Wat ook heeft geholpen is dat ik zacht voor mezelf ben gebleven. Liefdevol. Dat heb ik van mijn ouders geleerd. Ze hebben me nooit beoordeeld op mijn resultaten maar altijd op mijn inzet.

Daardoor wordt succes niet iets dat een ander bepaald, maar iets dat jij zelf definieert.

Je eigen succes bepalen

En die uitdaging, om mijn eigen succes te definiëren kreeg ik al jong. Je zou kunnen zeggen dat ik te vroeg te wijs was. Vanaf mijn dertiende was ik actief bezig met filosofie en bewustzijnsontwikkeling. Iets waar mijn ouders of leeftijdsgenoten niet veel van moesten hebben. En geef ze eens ongelijk.

Ik heb toen geleerd dat ik mag gaan staan voor wie ik ben en wat ik zelf interessant vind, ook als mijn omgeving dit niet zo ziet.

Die tijd heeft me gevormd.

Door te blijven staan voor waar ik in geloofde kreeg ik het gevoel dat ik onderdeel was van iets groters dan ik zelf. En ik denk dat we daar allemaal naar op zoek zijn. Het gevoel dat je bouwt aan iets dat groter is dan jij.

We willen niets liever dan een mooie carrière opbouwen en experts zijn in ons vakgebied. Wat we daarvoor bereid zijn om te doen varieert van een extra cursus/opleiding volgen, overwerken en soms zelfs iets afmaken tijdens onze kostbare vrije dagen. Een competentie die zeer belangrijk is, maar waar vaak de neus voor wordt opgehaald is: nietsdoen.

Ik dacht dat ik het helemaal had uitgevogeld en vond mezelf een connaisseur als het aankwam op het nietsdoen. De verhouding tussen in- en ontspanning was mooi in balans en stress gleed doorgaans van me af zoals water van een verenvacht.

Nietsdoen deed ik als volgt: tv aan, telefoon binnen handbereik en laptop op de schoot

Toch kwam ik een paar weken geleden tot een vreemde gewaarwording. Een collega vroeg aan mij of ik mee wilde doen met een meditatiesessie die zij zou begeleiden.

Ik ben nieuwsgierig van aard en had nog nooit meegedaan aan zoiets, dus vol enthousiasme zei ik “Ja!” op haar vraag.

Valse buddhist

Tijdens de meditatie werd mij gevraagd om vijf minuten lang mijn ogen te sluiten, m’n gedachte leeg te maken en mij te focussen op mijn ademhaling. Dit klinkt als een simpel verzoek, maar niets was minder waar. Alhoewel ik aan de buitenkant waarschijnlijk de rust uitstraalde van een monnik uit de Tibetaanse bergen, ontstond er in m’n hoofd kortsluiting. Ik was namelijk nog nooit vijf minuten lang stil geweest zonder dat ik sliep, at of naar een film keek.

Van de vijf minuten, heb ik de helft besteed aan allerlei andere gedachtes in plaats van mijn ademhaling. Ik dacht onder andere aan het appje waar ik nog op moest reageren en wat ik na werk zou klaarmaken voor mezelf

Er konden twee conclusies getrokken worden na de meditatie. De eerste was dat ik me energieker en lichter voelde na de sessie. De tweede was dat ik onbewust een lifehack had ontwikkeld om de chaos die zich constant in mijn hoofd afspeelde, niet tot uitbarsting te laten komen. Ik sta bij mijn vrienden en familie bekend om het feit dat ik zaken graag geordend wil hebben in mijn huis. Op zich is daar niks mis mee, alleen merk ik dat er iets naars in mijn brein ontstaat zodra iemand de dop van een fles niet helemaal dichtdraait of de tandpastatube openlaat. Ik heb dan de neiging om het betweterig te corrigeren of lachend als een boer met kiespijn, te vragen of hij/zij het de volgende keer anders zou willen doen. Achteraf schaam ik me en vind ik mezelf een naar en moeilijk mannetje.

Nuttige Nietsnut

In plaats van in mijn externe, probeer ik nu meer rust te creëren in mijn interne omgeving. Mijn doel is niet om net zo verlicht als Boeddha te worden en urenlang te kunnen mediteren, maar op mijn manier een moment van rust te creëren. Gitaar spelen, ademhalingsoefeningen of iets anders wat je volledige aandacht vereist, schijnt nagenoeg hetzelfde effect te hebben als mediteren. Dit blijkt uit onderzoek van Jelmer Borst, promovendus aan de Rijksuniversiteit van Groningen.

Singletasking is simpelweg: niet multitasken (switchtasken). Tijdens het singletasken wordt aan één taak tegelijkertijd gewerkt. Die taak bepaalt op dat moment alles, waardoor alle andere taken minder belangrijk zijn. Singletasking vraagt om veel discipline maar kost uiteindelijk minder energie dan multitasking.

Jelmer Borst, 2012

Ik probeer nu vijf minuten per dag een nuttige nietsnut te zijn. Ik merk zelfs dat ik beter in slaap val. Hopelijk reageer ik uiteindelijk op niet afgesloten tandpastatubes, als een lachende boer met een gezond gebit.

Met Alumni stories laten we het verhaal zien achter onze Upstarter Alumni. We vertellen hoe hun werkdag eruit ziet, waar ze nu staan, en wat ze concreet aan hun opleiding bij ons hebben gehad. Deze week gaan we in gesprek met Myrthe Wind, die na haar stage bij Johnny Wonder werd aangenomen als Content Creator.

Ik kwam het Content Creation programma binnen met een hart voor duurzaamheid, maar ik wist nog niet goed hoe ik dat kon vormgeven.

Het leuke gesprek met Johnny Wonder op het matching event én de mededeling dat ze een kantoorhond hebben trok me over de streep om daar aan de slag te gaan, en ik heb het zo geweldig naar mijn zin! Ik schrijf voornamelijk social media copy voor onze klanten, bijvoorbeeld de NS, Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland en Milieucentraal. Stuk voor stuk bedrijven die een maatschappelijke doelstelling hebben.

Hoe ziet een werkdag er bij jou uit en wat vind je het leukste?

Wat vroeger het zondagochtend ontbijt bij mijn ouders was is nu de maandagochtend geworden bij Johnny Wonder.

Tijdens de weekopening bespreken we de vorige week en de bijzondere dingen van deze week. Daarna hebben we met het social team een vergadering over de projecten die we hebben lopen, waar ik vervolgens voor aan de slag ga. Soms begin ik meteen met schrijven, maar het kan ook zijn dat ik een fotograaf moet regelen, of dat er een interview gepland staat.

Het leukste onderdeel van mijn werk vind ik de conceptontwikkeling. We houden brainstormsessies waarbij we in het wilde weg ideeën bedenken met een stel creatievelingen.

Iedereen vult elkaar aan en er ontstaat in zo’n sessie zo’n bijzondere energie dat de gekste ideeën op tafel komen. Daarna wordt een idee natuurlijk bijgeschaafd, maar de initiële vrijheid vind ik te gek. In de toekomst denk ik dat de balans tussen creatieve vrijheid en rust voor mij een essentieel onderdeel in mijn werk blijft.

Wat heb je vandaag gedaan?

Vandaag heb ik gewerkt aan mijn eerste freelance copy opdracht voor Klooker, een platform dat duurzaam consumeren zo makkelijk mogelijk voor je maakt. Ik schrijf de wekelijkse mailing, die elke keer een ander thema heeft. Vorige keer ging het over barbecueën, deze week over kamperen. Wat ik tof vind is om met een nieuwe bril in dit thema te deepdiven, en mensen via de mailing de beste producten aan te bieden, met informatie, kortingscodes en tips & trics om een kampeertrip zo duurzaam mogelijk te maken.

Welk baantje waarin je toentertijd dacht minder impact te maken helpt jou verrassend genoeg tóch binnen de functie waar je zit?

Leuke vraag! Ik denk toch de horeca. Bij mijn eerste werkplek leerde ik multitasking en daarbij het overzicht te behouden. Mijn tweede werkplek was een biologisch restaurantje, waar ik veel heb geleerd over duurzaam ondernemen. Ik werd omringt door mensen die duurzaamheid tot prioriteit maakten in hun leven, en daar best wat voor inleveren. 

Ik vraag me nu vaker af waar mijn producten vandaan komen, en maak hierin meer bewuste keuzes.

Wat heb je op jouw reis meegenomen uit het Content Creation programma?

Nou ten eerste wat Content Creation is, want dat is best een vaag begrip. Het is me duidelijker op wat voor manier ik het kan toepassen en hoe ik mijn eigen weg daarin kan vinden. In de Creative Confidence lessen noteerden we waar we energie van kregen, en vroegen ons toen 5x af ‘waarom’.

Die manier van reflecteren bracht me dichter bij mijn kernwaarden, en dat is gaan na-sudderen. Daardoor weet ik nu wat ik wil, en daar heb ik jaren géén idee van gehad. 

Je zou kunnen zeggen dat dit proces van ‘weten wat ik wil en kan als creatief’ afgelopen half jaar een behoorlijke versnelling heeft genomen, dus dat is eigenlijk écht wel chill. Door de stage bij Johnny Wonder kon ik direct voor mijzelf voelen of dat wat ik denkt dat ik wil doen klopt, en gelukkig was daar in mijn stage alle ruimte voor. Ik kan het iedereen aanraden!

Het is makkelijk je succesverhaal te delen. Social media staat er niet voor niets bol van. Wat moeilijker is: met trots en humor vertellen over een enorme fuck-up of misser waar je je nog steeds een beetje voor schaamt. Een gemiste kans, want faalverhalen kunnen voor mooie inzichten zorgen en anderen inspireren. Daarom lanceren wij een artikelreeks over Founder fuck-ups, om als ondernemers en freelancers elkaars fouten te vieren.

Neem een handjevol filmmakers en doe daar wat editors, webdesigners, fotografen, conceptontwikkelaars en grafische vormgevers bij. Hussel dit door elkaar en laat het marineren. Resultaat? Hustle Creatives. Voor ons Founder fuck-up segment ging ik het gesprek aan met Thijs Tuijt, co-founder van Hustle Creatives. Hustle Creatives bestaat uit een groep freelancers die samen een collectief vormen. Er wordt een “You could’ve been anywhere in the world. But you’re here with us” filosofie aangehouden. Het enige “contract” dat hen met elkaar verbindt, is de gezamenlijke passie die zij delen om werk te maken met een flinke dosis schoonheid en lef.

We zijn eigenlijk op een ongedwongen en organische manier bij elkaar gekomen.

What is a man to a mob?

Deze bijzondere samenstelling is tot stand gekomen doordat een paar gelijkgestemde creatieven een visie hadden op wat mooi is. Ik vroeg aan Thijs hoe de fundering voor dit creatieve huis tot stand is gekomen. “Ik werkte voor bepaalde opdrachten eigenlijk al samen met de meesten die nu een onderdeel van Hustle zijn. Sommige opdrachten waren te groot om in m’n eentje uit te voeren of ik had een specialist nodig zoals een grafisch vormgever of animator. De opdrachten werden groter en ook de regelmaat waarmee ik gebruik maakte van die verschillende specialisten. Op een gegeven moment bereikten meerdere freelancers in mijn omgeving een plafond en moest er iets veranderen als we wilden groeien. Zodoende besloten we om als één geheel naar buiten te treden in plaats van als één persoon, omdat dat naar klanten een sterkere en professionelere uitstraling had. Dit was de geboorte van Hustle Creatives”

Wij besloten vanaf het begin af aan dat we een organisatie wilden hebben waarin iedereen naast elkaar staat, in plaats van boven elkaar. De juiste vorm bleek uiteindelijk een coöperatie te zijn waarbij freelancers zich heel makkelijk kunnen aansluiten.

Opstartproblemen

Er ging veel tijd zitten in de opstart van Hustle. Het was nog geen geoliede machine waarbij het geld binnenstroomde. Er moest dus veel werk verricht worden, zonder dat daar een directe beloning tegenover stond. Dat zorgde voor een aantal problemen binnen het bedrijf en zo ontstond de eerste grote fuck-up. “We hadden moeite om ons eigen gemaakte planning aan te houden. Dat is een gevolg van een groep creatieven bij elkaar plaatsen, zonder dat er een echte opdrachtgever is met een harde deadline. Er werden fantastische luchtkastelen gebouwd, maar eens moet er wel een paal in de grond worden geslagen.”

Doordat alles zo traag ging en Hustle moeilijk van de grond kwam, ging de sjeu er een beetje van af met als gevolg dat er een collega’s vertrokken en kozen voor jobs met meer zekerheid

Feniks

Thijs heeft de volwassenwording van Hustle vanaf het begin meegemaakt en ik was benieuwd hoe hij dat persoonlijk heeft ervaren. Zo kwam ik erachter dat de fuck-up van Hustle Creatives, parallel liep met Thijs z’n persoonlijke fuck-up. “Ik maakte minimaal 60 uur in de week en zei op teveel dingen ‘dat doe ik wel’. Op een gegeven moment betaalde ik daar met mijn gezondheid de prijs voor. Ik kreeg, mede door de vele werkuren, een burn-out. Het was een pijnlijk, maar belangrijk moment in mijn leven omdat ik het roer rigoureus heb kunnen omgooien. Ik werk nu slimmer in plaats van harder, zonder dat ik inlever op kwaliteit van het product. In plaats van 60 uur in de week, werk ik nu 30 uur. Op de juiste manier delegeren is een essentieel aspect geworden. Dat is nou eenmaal nodig als je een bedrijf op een gezonde manier wil runnen. Een andere verandering die ons een efficiënter bedrijf heeft gemaakt, is dat we de rol van projectmanager nu als een estafettestok door het bedrijf laten gaan. Iedereen heeft voor een bepaalde periode de verantwoordelijkheid voor Hustle en dat werkt perfect voor ons. Het is tenslotte een kind van ons allemaal.

Wij beseffen heel goed dat iedereen zomaar bij ons zou kunnen vertrekken en kan kiezen voor een baan in loondienst. Het feit dat we na al die jaren nog steeds als een collectief bij elkaar zitten en mooie dingen kunnen maken waarbij we de grenzen durven op te zoeken, geeft aan dat de geest van Hustle zich nog steeds in ons allemaal bevindt.