A Dwight’s Tale: Daddy issue(s)

Deze issue van A Dwight’s Tale, is een ‘daddy issue’. En het gaat over (mijn) daddy issues. Ik ben onlangs vader geworden van een dochter. Nog nooit eerder heb ik me zo zelfverzekerd gevoeld over iets dat voor mij totaal onbekend is. Ik zal haar eerste mannelijke liefde zijn en haar eerste en meest impactvolle kennismaking met de ’tegenpartij’: de man. Het zit helaas in het vaderpakket dat ik haar gedurende haar leven een aantal keer zal teleurstellen. Maar hoe voorkom ik dat mijn issues haar ‘daddy issues’ worden?

 

Ik heb geen daddy issues, jij hebt daddy issues!

Ik was vroeger altijd in de veronderstelling dat ‘daddy issues’ een fenomeen was waar alleen vrouwen vatbaar voor waren. Mannen hebben absoluut hun issues, maar geen ‘daddy issues’. Dat is iets tussen vaders en hun dochters, dacht ik. Maar naarmate ik ouder word, kom ik tot een vreemde conclusie: hoe langer ik mijn vader ken, hoe minder goed ik weet wie hij nou écht is.

Een aantal jaar geleden hadden mijn zus en ik het beste gesprek met hem dat je maar kunt wensen. We stelden hem kritische vragen over zijn vaderschap, en op een prachtige manier nam hij verantwoordelijkheid voor zijn emotionele en op latere leeftijd fysieke afwezigheid. Ironisch genoeg werd het contact na dat gesprek om onverklaarbare redenen (nog) minder.

 

Sympathie voor de man, minder voor de vader

Vader worden is met afstand het mooiste geschenk dat ik heb mogen ontvangen. Met al het moois dat erbij komt, worden ook bepaalde zorginstincten geactiveerd. Die instincten voel ik zo sterk dat ik zelfs argwanend kijk naar mijn eigen opvattingen over ouderschap. Is fysiek en emotioneel aanwezig zijn genoeg? En wanneer is je emotionele aanwezigheid goed genoeg? Na meerdere introspectieve analyses kom ik tot de conclusie dat ook ik waarschijnlijk kamp met wat ‘daddy issues’.

Ik roep al jaren dat ik weinig tot geen verwachtingen meer van hem heb. In zekere zin is dat ook zo, maar toch kan ik er niet volledig aan ontsnappen. Op sommige momenten verwacht ik iets van hem wat hij eigenlijk nooit is geweest. Misschien is dat niet helemaal eerlijk naar hem toe, maar toch gebeurt het.

Toen ik wist dat we in verwachting waren, was mijn vader een van de laatste mensen met wie ik het deelde. Het was een kort gesprek waarin hij zich voor zijn doen vrij enthousiast uitte over het mooie nieuws. Dat hij tot op heden niets meer van zich heeft laten horen is geen verrassing, maar wel een lichte teleurstelling. Mijn vader is een goede man, geen perfecte man. Ik heb daarom ook sympathie voor zijn imperfecties als man, maar datzelfde kan ik moeilijker opbrengen voor zijn rol als vader.

 

Verschuivingen in de familieopstelling

“Ik ben vader…”, denk ik meerdere keren per dag met een glimlach op mijn gezicht. Mijn dochter heeft me een nieuwe rol gegeven. Door het vaderschap heb ik direct en indirect invloed op hoe onze familie functioneert en zich verder ontwikkelt. Ik ben benieuwd naar de veranderingen in onze familieopstelling. Wat zal er geheeld worden en bij wie? Welke (on)aangename, onverwachte veranderingen zullen plaatsnemen? Worden bepaalde hoofdstukken in onze familie nu eindelijk afgesloten, zodat nieuwe zich kunnen openen?

Ik probeer mijn dochter te behoeden voor het afwezige-vader-syndroom en er zelf van te helen. Maar waar ik vooral naar uitkijk, is om samen het pad vol met levensvreugde te bewandelen. Aanrommelend, huilend, lachend haar de vrouw laten worden die zij wil zijn. Ik zal onroerend goed in haar leven zijn. Ze zal mij altijd kunnen raadplegen als mentor, en ik zal naar haar luisteren als leerling.

ps. Nooit gedacht dat alle afterparty’s me zo goed zouden voorbereiden op de gebroken nachten.

 

___________________________________________________________

Wil jij de magie van (familie) opstellingen ervaren? En lijkt het je mooi om zowel groepen als individuen te kunnen begeleiden met opstellingen werk? Misschien is de systemisch werk opleiding wat voor jou. Neem ook een kijkje bij een van onze andere mooie opleidingen.