A Dwight’s Tale: En toen wist ik dat ik therapie nodig had…

Ik weet niet of het mijn leeftijd is of dat er iets in de lucht hangt, maar er verandert iets in mij. In mijn jongere jaren moest ik om alles huilen, en daar schaamde ik mij voor. Bij ons in het gezin was ik van de drie kinderen de usual suspect op het moment dat er kattenkwaad was uitgehaald. Vaak als mijn vader dan aan mij vroeg waarom ik hét had gedaan, begon ik al te huilen voordat hij überhaupt disciplinaire maatregelen had getroffen. Mijn wens om nooit meer te huilen was écht.

 

Grote jongens huilen wel

Ik zag huilen als een zwakte en niet iets dat mannen horen te doen. Ik heb aan den lijve ondervonden dat je moet weten wat je wenst, want er is een lange periode geweest dat ik niet kon huilen. Hoe graag ik dat ook op sommige momenten wilde. Dit jaar lijkt die ‘vloek’ doorbroken te zijn, want de tranen stromen te pas en te onpas. Alleen is het grote verschil tussen vroeger en nu, dat ik de tranen vroeger nog voelde aankomen. Nu word ik er meestal door overvallen. De eerste keer dat ik schrok van mijn eigen tranen, was toen ik afgelopen januari een gesprek met mijn moeder had over vroeger. Onze band was namelijk niet altijd even makkelijk, want we begrepen elkaar vaak niet. We wilde allebei het beste voor mij, alleen was de invulling daarvan anders. Tijdens het gesprek zei m’n moeder iets wat mij weer terug slingerde naar hetzelfde gevoel als in mijn tienerjaren. Ik brak in tranen uit. Daarna hebben mijn moeder en ik het beste gesprek ooit gehad.

Na 20 jaar was ik weer trots dat hij mijn vader was.

Met mijn vader had ik een paar weken daarna een heel bijzonder gesprek. Een gesprek waarvan ik totaal niet had verwacht dat het de mate van kwetsbaarheid zou bezitten als dat het had. Ik zag mijn vader voor het eerst in mijn leven als een échte man! Krachtig en zacht tegelijk. Ik kende alleen de kille en harde kant van hem. En aangezien hij vroeger altijd mijn held was, zag ik mijn emotionele kant als zwakte. Een zwakte die vooral hij niet mocht zien. Mijn vader gaf aan waarin hij tekort was geschoten en vroeg wat hij anders kon doen zodat de communicatie beter zou verlopen. Dit was wel het laatste wat ik uit zijn mond had verwacht. Na 20 jaar was ik weer trots dat hij mijn vader was. De mooie en vooral vruchtbare gesprekken die ik met mijn ouders had, leken een grote rol te hebben gespeeld om mijn nooit-meer-huilen-vloek op te heffen. Sindsdien krijg ik die huilkraan niet meer dicht. Gelukkig

Die muur die eigenlijk voor mijn ouders bedoeld was, bleek voor nagenoeg iedereen ondoordringbaar.

 

Sloopkogel gezocht

In mijn relaties met vrouwen hoorde ik vaak hetzelfde. ‘Het lijkt alsof ik niet dichtbij je kan komen’ of ‘je laat me niet toe’. Zelf begreep ik niet helemaal wat ze bedoelde, want ik voelde de liefde, sprak het uit en liet het ook merken. Toch was er blijkbaar een barrière. Die muur die eigenlijk voor mijn ouders bedoeld was, bleek voor nagenoeg iedereen ondoordringbaar. Vorige week viel het kwartje en kon ik duidelijk een patroon zien in mijn gedrag. In elke situatie creëerde ik obstakels waarom het niet kan werken tussen mij en de ander. De redenen die ik gebruik zijn zo rationeel, waardoor ik mijn eigen geest en hart voor de gek houd. Ik ging erin geloven. Meestal weet ik precies hoe ik mijn problemen moet oplossen, maar voor het eerst liep ik vast. De angst om mij helemaal open te stellen was duidelijk aanwezig, maar hoe ik die angst kon wegnemen was/is een groot mysterie. Ik wil zonder die muur leven, hoe eng ik het ook vind. Maar ergens weet ik dat de beloning zoet zal zijn. Alhoewel ik die muur laag voor laag zelf heb opgebouwd, weet ik niet hoe ik hem moet afbreken. En toen wist ik dat ik therapie nodig had.