Een ode aan mijn minions
Ik heb stemmen in mijn hoofd. Net als jij. Dat wat soms als gekte werd afgeschilderd, blijkt iets doodnormaals te zijn. ‘Zou je dat wel doen?’ ‘Luister niet naar wat de rest zegt.’ ‘Dat gaat je niet lukken.’ ‘Wat ben je mooi vandaag.’ Duizenden gedachten tollen rond, onderbreken mijn gedachtenstroom of dringen zichzelf op zoals een viral meme het internet verovert. Ze zijn snel, lopen zonder te kloppen de deuren van mijn brein plat en brengen als Trojaanse paarden boodschappen over uit mijn onderbewuste.
Vroeger had ik geen controle. Vroeger liet ik me leiden door de wirwar van stemmen die zorgvuldig hun mening aan én over mij verkondigden. Ze maakten me onzeker en weerhielden me er regelmatig van iets uit te proberen wat ik spannend vond. Ik heb ze verafschuwd, geprobeerd hun mond te snoeren of me voor hen geschaamd. De grote misvatting was dat ik al deze gedachten dacht te ‘zijn’. Dat ik ze als waarheid aannam. Mezelf ermee identificeerde, ze geloofde en ze liet bepalen hoe ik leefde of me gedroeg.
Inmiddels weet ik hoe het echt zit. Door veel tijd alleen en in stilte door te brengen, heb ik de echokamer in mijn hoofd opnieuw kunnen aanschouwen. Ik heb mijn ‘stemmen’ leren kennen en begrepen dat ze niet allemaal ‘mij’ zijn, maar slechts een afspiegeling van mijn binnenwereld. Ze vertegenwoordigen ieder een deel van mij. Zo zijn er de stem van mijn kleine meisje, de waarschuwende woorden van mijn ouders of de lessen van de omgeving waarin ik opgroeide. Ze kennen allemaal hun eigen waarheid. En, belangrijker nog, ze proberen allemaal te helpen.
Ik noem ze liefkozend mijn minions. Je weet wel, van die gele onstuimige wezentjes die altijd in beweging lijken te zijn en enthousiast om zich heen maaien. Een beetje irritant, maar als je ze leert waarderen stiekem erg aandoenlijk. Hun kinderlijke gretigheid leidt tot ongezouten meningen, ongevraagd advies en onsamenhangende (zelf)kritiek. Soms roepen ze maar wat, de één nog luider dan de ander. Strijdend om het hoogste en laatste woord voorzien ze mijn dagen van commentaar. Echter, de meesten doen dat met een goede intentie. Ze willen me waarschuwen en behoeden, maar vertalen dat soms naar extreme voorzichtigheid of perfectionisme. Ook leggen ze latten hoog, dwingen ze me om door te zetten of juist op te geven, en dragen ze angsten of overtuigingen over van generatie op generatie.
Temidden van dat gele gedruis zit ‘ik’. Mijn rustige, gelukkige zelf die het hele schouwspel aanschouwt met een zachte glimlach. Van mij hoeven ze niet weg, de minions. Ik geef ze ruimte en laat ze hun zegje doen. Ik bemoedig ze en lach ze toe. Ik probeer de verstopte lessen te leren en de overgedragen angsten aan te kijken. Zolang ik bij mezelf terug kan komen in rust en aandacht, helpen de minions mij om situaties van alle kanten te bekijken. Ons leven is een verhaal dat we zelf mogen vormgeven. Laat af en toe verschillende vertellers aan het woord, om er vervolgens jouw eigen stem uit af te leiden.
————
In de psychologie worden ‘minions’ ook wel ‘ikken’ genoemd. Met de Voice Dialogue methode, die is gebaseerd op de veronderstelling dat ieder mens uit subpersoonlijkheden bestaat, ga je in gesprek met de verschillende ‘ikken’. kun je je innerlijke drijfveren en motieven beter leren kennen. In de Holistisch Coach opleiding leer je onder andere werken met deze methode.