De dwaas doet wat hij niet laten kan…

De zomer komt tot een eind en Moeder Natuur laat de eerste glimpjes van haar herfstcollectie zien. De bomen laten hun bladeren los en de losgelaten bladeren vormen zich tot compost voor nieuwe scheuten. Het oude dient zich als voedingsbodem voor het nieuwe. De een ervaart deze overgang als het eind van een mooie periode, de ander als het begin van iets nieuws. Wisselingen van seizoenen zijn perfecte ijkmomenten om stil te staan bij hetgeen wat je doet en/of anders zou willen doen. Hét moment om jezelf de vraag te stellen; ben ik de wijze die doet wat hij kan of ben ik de dwaas die doet wat hij niet laten kan?

De Dwaas

In mijn leven heb ik vaak genoeg de dwaas uitgehangen en nog steeds betrap ik mezelf regelmatig op ‘briljante’ keuzes. In 2018 kreeg ik een openbaring waardoor ik besloot het roer om te gooien. Die openbaring had jammer genoeg niet de schoonheid die je vaak terugvindt in Bijbelse verhalen. Het was eerder een kettingbotsing met enorm veel blikschade. Een leugen van mij was het startschot van een domino-effect van gebeurtenissen die ik niet had kunnen voorzien. Wat begon met het breken van een vrouwenhart, leidde uiteindelijk tot verlies van mijn baan.

Het leek alsof de zon abrupt stopte met schijnen en ik mij in een heftige herfstbui bevond.

De Wijze 

Ik heb twee wekenlang de behoefte gehad om mezelf op te sluiten in huis. Mijn gave om in alles iets positief te vinden was ik kwijt en het zag er niet naar uit dat ik die gave ooit weer terug zou krijgen. Gelukkig sprak mijn zus de simpele, maar wijze woorden uit; “Geen gekke dingen doen nu”. Haar woorden kwamen binnen als het evangelie en doken op wanneer mijn gedachtes afdwaalden naar destructieve gedachtes of acties. Omdat ik gestript was van alles wat ik liefhad, moest ik mezelf in de spiegel aankijken en afvragen; blijf je de dwaas of word je eindelijk wijs?

Het voelde altijd zo comfortabel om de dwaas te zijn. It was the devil I knew, maar het bracht me uiteindelijk niet wat ik nodig had op langere termijn.

Ik besloot antwoord te geven op hetgeen wat ik nodig had, in plaats van wat ik wilde. Het bleek de beste beslissing ooit te zijn geweest. Ik stopte met tegen mezelf zeggen; “die baan komt wanneer het komt”. En waar ik voorheen koos om altijd met één been in veilig vaarwater te blijven wat werk betreft, ging ik nu obsessief op zoek naar copywriter vacatures. Ik wilde geen jobs meer die geen toegevoegde waarde hadden voor wat ik wilde bereiken. Dat betekende wel dat ik financiële offers moest maken, maar alles moest wijken voor het groter doel. Ook besloot ik voortaan pijnlijk eerlijk te zijn naar vrouwen. Iets wat mij tot op de dag van vandaag nog steeds een ongemakkelijk gevoel geeft en waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Ik hoop dat het ooit net zo comfortabel zal voelen als het zijn van een dwaas…

De grote leugen over eerlijkheid

Er wordt vaak gezegd; “Eerlijkheid duurt het langst” en “Zolang je eerlijk bent komt alles goed”. Wat er niet wordt verteld is dat het soms lelijk en pijnlijk kan zijn. Zo lelijk dat je soms dacht; “ik mis de oude ik”. Ik ben na 15 keer ‘nee’ gestopt met tellen hoe vaak ik afgewezen ben voor een sollicitatie. Meestal kreeg ik niet eens een reactie en soms voelde dat fijner omdat je als mens maar zo vaak een directe afwijzing kan hebben. Een ding wat niet gelogen is over eerlijkheid, is dat het je brengt waar je moet zijn. Ik ben via een onorthodoxe weg, die ik van tevoren nooit had kunnen uitstippelen, exact gekomen waar ik wilde zijn. Het lijkt erop dat ik de ongemakkelijke transitie aan het maken ben van een dwaas naar een wijs man.