Van Fashionista naar Fair Fashion-journalist
Portret Emy Demkes gebruikt op de coverafbeelding door Wanda Verstappen
Emy Demkes is freelance journalist en schrijft voornamelijk over de achtergronden van onze kleding. Van de arbeidsomstandigheden in textielfabrieken tot aan de gevolgen van onze honger naar fast fashion. Dat doet ze onder anderen op One World en De Correspondent. Content Creator Cherry Prins ging met haar op koffiedate.
Na de gure wind die langs de De Ruijterkade waait, is het aangenaam in het Spring House. Emy Demkes kom ik op de trap al tegen. Cherry? Vraagt ze. ‘Ik heb je gegoogled dus ik wist hoe je eruitzag.’ Tja, je bent journalist of niet. Emy schrijft als freelance journalist over Fair Fashion. Ik spreek haar over de huidige ontwikkelingen in de kledingindustrie en haar keuze om juist over dat onderwerp te schrijven.
Gefascineerd door mode was Emy van plan om modejournalist te worden. De omkering kwam toen ze op Peta.org zag hoe angorakonijnen levend geplukt werden om de kledingindustrie te voorzien van zachte wol. Tot haar afgrijzen vond ze in haar kledingkast vesten waarin angorawol verwerkt was. De Rana Plaza-ramp choqueerde haar.
In de modebladen die ze graag las, schreef niemand hierover. ‘Hoe oppervlakkig is dit?!’ Ze besloot er dan maar zelf over te schrijven. Op haar blog Behind My Closet begon ze de verhalen die achter haar kleding schuilgaan uit de doeken te doen.
Ok, we weten nu dat dit anders moet en we dit systeem moeten veranderen. Maar hoe? Emy legt uit:
“Het is belangrijk dat er een leefbaar loon komt voor textielarbeiders. Het loon zou in veel gevallen verdriedubbeld moeten worden. Dat lijkt veel, maar als je bedenkt dat het maar om 1 euro van de totale prijs van het kledingstuk gaat kan het makkelijk. Vooral de consument moet in actie komen door kritische vragen te stellen, minder te kopen en vaker voor duurzame en eerlijke alternatieven te kiezen.”
Vooral de consument moet in actie komen door kritische vragen te stellen, minder te kopen en vaker voor duurzame en eerlijke alternatieven te kiezen.
Kan de kledingindustrie dan eigenlijk wel op een verantwoorde manier voorzien in onze behoeften?
“Bij het fast fashion concept draait alles om de laagste prijs en om snelheid. Door de snelheid waarmee collecties elkaar opvolgen is het zicht op de industrie verloren gegaan. Merken houden zich alleen bezig met verkopen, niet met de productie. Dit bedrijfsmodel moet een omslag maken en dat kan. Er zijn al merken die het leasen van kleding mogelijk maken. En een merk als People Tree is duurzaam, eerlijk en betaalbaar.”
Twee merken zijn voor de rechter gedaagd omdat zij afspraken niet nakomen. Dit mechanisme moet nog sterker worden.
“Er zijn verschillende afspraken gemaakt tussen overheden en het bedrijfsleven en er is het Bangladesh akkoord. Daarin is op dit moment een baanbrekende ontwikkeling gaande. Twee merken zijn voor de rechter gedaagd omdat zij afspraken niet nakomen. Dit mechanisme moet nog sterker worden.
De bedrijven hebben een sterke lobby. Vooral in de landen waar de industrie zich bevindt zijn overheden daar gevoelig voor, bang om de inkomsten te verliezen. De export van een land als Bangladesh bestaat voor 80% uit kleding. Je ziet nu al een verschuiving naar landen die nog goedkoper zijn zoals bijvoorbeeld Myanmar.”
Is er nog ruimte voor anderen om deze verhalen zichtbaar te maken?
“In de 3 jaar dat ik over dit onderwerp schrijf zie ik dat er iets meer aandacht voor het onderwerp is in de mainstream media en dat er steeds meer bloggers bij komen. Maar nog lang niet iedereen is bereikt en er is dus zeker ruimte voor meer. Verandering begint bij bewustzijn!”
Wil jij net als Cherry de skills leren die bedrijven zoeken en tegelijkertijd je netwerk uitbreiden aan de hand van koffiedates? Ben jij die creatieve wereldverbeteraar en wil je leren hoe je het verhaal van een merk vertaalt in een content strategie? Schrijf je in voor Content Creation. Hurry, je hebt nog tot maandag 7 mei!